เมื่อวันที่ 5 กันยายน 2567 ในการประชุมสภาผู้แทนราษฎร ครั้งที่ 20 (สมัยสามัญประจำปีครั้งที่หนึ่ง) ประเด็น ร่างพระราชบัญญัติงบประมาณรายจ่ายประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2568

สส.กัลยพัชร รจิตโรจน์ สส.จากพรรคประชาชน ได้อภิปราย แปรญัตติงบประมาณมาตรา 8 ของกระทรวงกลาโหม ที่รับงบทับซ้อนกับสาธารณะสุขงบในการผลิตยา คือ หน่วยงานโรงงานเภสัชกรรมทหารสังกัดกระทรวงกลาโหม

โดยอภิปรายในประเด็นสำคัญคือ “การผลิตยาไม่ใช่ภารกิจของกองทัพ” และ “กองทัพทำงานที่ไม่ใช่ธุระ” พร้อมไล่เรียงเนื้อหาเพื่อเข้าสู่ปลายทางการตัดงบฯ เสนอ ตัดงบประมาณสร้างโครงการเภสัชกรรมทหารแห่งใหม่ ที่ อ.บ้านโป่ง จ.ราชบุรี ทั้งหมด 938 ล้านบาท คิดเป็น 0.46% ของกระทรวงกลาโหม ด้วยหลักการว่าไม่มีความจำเป็นต้องขยายโรงงานเภสัช และการใช้ยาเพิ่ม มีหน่วยงานที่มีประสิทธิ์ภาพในการผลิตยาอยู่แล้ว การผลิตยาไม่ใช่ภารกิจของกองทัพ

ด้านโฆษกกระทรวงกลาโหมฝ่ายการเมือง ชี้แจงข้อเท็จจริง คือ โรงงานเภสัชกรรมทหาร เกิดขึ้น พ.ศ. 2484 – 2488 ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ในช่วงที่การผลิตยาเพื่อช่วยเหลือประชาชน และ ทหารในภาวะสงคราม จนปัจจุบันยังอยู่ในสังกัดปลัดกระทรวงกลาโหม ผลิตยาเพื่อใช้ในกองทัพ และที่ผ่านมาโรงงานเภสัชกรรมทหาร ช่วย GPO องค์การเภสัชกรรม ภายใต้กำกับของกระทรวงสาธารณสุข ผลิตยาใช้ในยามวิกฤต เช่น ช่วงสถานการณ์น้ำท่วมปี 2554 ที่องค์การเภสัชกรรมผลิตยาไม่ทัน เช่นกัน

สำหรับการของบเพื่อสร้างโรงงานเภสัชแห่งใหม่นั้น แรกเริ่มเดิมที โรงงานเภสัชกรรมทหารนั้นมีอยู่แล้ว แต่เหตุผลที่มีการของบประมาณ 938 ล้านบาทเพื่อสร้างโรงงานแห่งที่ 2 นี้ขึ้นมา สำนักงานปลัดกระทรวงกลาโหม ชี้แจงว่า เป็นเพราะเหตุผลด้านความมั่นคง ต้องการขยายกำลังการผลิตเพื่อเพิ่มขีดความสามารถในการดูแลตัวเองของประเทศ ยามเกิดภัยสงครามจะได้มียาใช้อย่างเพียงพอ

โดยจากการชี้แจงของตัวแทนกองทัพ ปัจจุบัน โรงงานเภสัชกรรมทหารผลิตยาได้ 20 รายการ และหากมีการสร้างโรงงานใหม่จะเพิ่มเป็น 35 รายการ แต่ทว่าในแคตาล็อกของโรงงานกลับระบุว่า ปัจจุบันมีการผลิตและจำหน่ายยาไปแล้ว 63 รายการ

ผู้ชี้แจง ยังระบุอีกว่า การก่อสร้างเพื่อขยายกำลังการผลิตโรงงานแห่งที่ 2 ที่ อ.บ้านโป่ง จ.ราชบุรี จะทำให้มีพื้นที่ใช้สอยเพิ่มขึ้นถึงสองเท่าตัวจาก 1,032 ตารางเมตรเป็น 2,400 ตารางเมตร และจะมีกำลังผลิตยามากขึ้นถึง 3.3 เท่าตัว จากที่ผลิตได้ 180 ล้านเม็ดต่อปี เพิ่มเป็น 600 ล้านเม็ดต่อปี